บทที่ 144 — วิสัยทัศน์ของดวงตาเงิน

ลิโอร่า

พายุในใจฉันไม่เคยสงบลงเลยนับตั้งแต่งานศพ

พันธะครางแผ่วเบาแต่ไม่ขาดสาย เหมือนจังหวะกลองใต้ผิวหนัง ทุกครั้งที่ลูเซียนอยู่ใกล้ อกฉันก็บีบแน่น ทุกครั้งที่ได้กลิ่นของเขา—กลิ่นไอดินหลังฝนพรำ กลิ่นพายุที่อ้อยอิ่งอยู่บนแผ่นหิน—ฉันก็อยากจะสูดดมมันให้เต็มปอดและสำลักมันไปพร้อมๆ กัน

ฉันเกลียดตัวเองที...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ